Florent- Claude Labrouste ten corenta e seis anos, detesta o seu nome e medícase con Captorix, un antidepresivo que libera serotonina e que ten tres efectos adversos: náuseas, desaparición da libido e impotencia.
O seu periplo arrinca en Almería –cun encontro nunha gasolineira con dúas mozas que acabaría doutra maneira se protagonizasen unha película romántica, ou unha pornográfica–, segue polas rúas de París e despois por Normandía, onde os agricultores están en pé de guerra. Francia afúndese, a Unión Europea afúndese, a vida sen rumbo de Florent- Claude afúndese. O amor é unha entelequia. O sexo é unha catástrofe. A cultura –nin sequera Proust ou Thomas Mann– non é unha táboa de salvación.
Florent- Claude descobre uns escabrosos vídeos pornográficos nos que aparece a súa noiva xaponesa, deixa o traballo e vaise a vivir a un hotel. Deambula pola cidade, visita bares, restaurantes e supermercados. Filosofa e baballoa. Tamén repasa as súas relacións amorosas, marcadas sempre polo desastre, en ocasións cómico e noutras patético (cunha danesa que traballaba en Londres nun bufete de avogados, cunha aspirante a actriz que non chegou a triunfar e acabou lendo textos de Blanchot pola radio...). Reencóntrase cun vello amigo aristócrata, cuxa vida parecía perfecta pero xa non o é porque a súa muller abandonouno por un pianista inglés e levouse ás súas dúas fillas. E ese amigo ensínalle a manexar un fusil...